w oknie za plecami

aksamitem opada kurtyna nocy

może w drzwiach

wzejdziesz słońcem

z nienacka

z czarnej chmury

bez przejaśnienia

wiatr

wiatr

bez przebaczenia

nie unosi sukienki

nie igra włosami

szamocze się tylko

w plastikowych siatkach

nie śpię

karmię solą

zgorzkniałą poduszkę

w bezsensownym

nieśnie

drzewa zrzuciły szaty

i bezwstydne

w etiudzie odgrywają niemą rozpacz

a w głębi swoich łykowatych serc

cieszą się na nadchodzącą noc

wtedy

w blasku ulicznych latarni

wypuszczą swe stupalczaste cienie

zacisną je na gardłach szaleńców

i przed tak szeroko otwartą publiką

na białej ścianie

tuż ponad lamperią

wyświetlą film noir

mieszający zmysły

aż do opętania